De jus van het leven zit 'em in ervaring
Met haar 77 jaar kan ze terugkijken op een lang leven. Een leven dat niet altijd over rozen ging, maar waarin er ook veel plaats is voor klein en groot geluk. In Loosdrecht spreken we over opgroeien na de Tweede Wereldoorlog, werken als vrouw in een typische mannenwereld en kleine geluksmomenten.
Marlene van der Brugge-Tuninga | 77 jaar | Getrouwd met Ruurd | Moeder van drie dochters (Miranda, Sacha en Josine)| Oma van twee kleinzonen (Bram en Rens)
In 5 woorden: Krachtig – Sensitief – Doorzetter – Gezelligheidsdier – Nieuwsgierig
Levensmotto: “Het is jouw leven en jij ben de enige die er wat van kan maken, dus hang zelf de slingers op!”
Wat als je een dier was, welke zou dat zijn?: “Een leeuwin is een mooi, krachtig dier, de Koningin van het dierenrijk”
Welk advies heb je voor andere supervrouwen: Volg je intuïtie en je hart, blijf trouw aan jezelf, zet door en ga er voor!
Hongerwinter
Ongepland maar met veel liefde ontvangen, werd Marlene ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en de hongerwinter op 27 oktober 1944 geboren in Hilversum. Het was niet makkelijk, een extra mond te voeden, ze was toch een ongepland ongelukje.
Uiteindelijk bleek het ongelukje een groot geluk te zijn voor haar vader. “Mijn vader werd een week voor mijn geboorte opgepakt, maar aangezien hij een briefje van de verloskundige bij zich had, mocht hij naar huis. Mijn komst heeft hem in feite dus gered.”
Ondanks de moeilijke jaren na de oorlog, denkt Marlene nog met veel plezier aan het jeugd terug. “Ik kom uit een warm nest. Ik was stapel op mijn vader. Hij was altijd gezellig en bedacht plannetjes om met de auto op pad te gaan; bosbessen plukken op de Veluwe of langs bij familie in Assen of Winterswijk. We hadden regelmatig het huis vol visite en dan liet mijn vader altijd croquetten aanrukken van het IJspaleis. Mijn moeder was erg zorgzaam, stond altijd voor iedereen klaar en bakte de lekkerste appeltaarten. Die zorgzaamheid en behoefte aan gezelligheid heb ik denk ik wel van mijn ouders meegekregen. Na de oorlog kwam ook mijn opa bij ons wonen. Hij zong altijd liedjes voor me of las me voor, terwijl ik bij hem op schoot zat. Ik was dol op hem.”
Onbezorgdheid
Aan haar onbezorgde jeugd kwam helaas een eind toen haar vader ernstig ziek bleek, longkanker. De zaak die hij had als autohandelaar ging failliet en daardoor was Marlene als 15-jarige puber genoodzaakt school te verlaten om aan het werk te gaan.
“Als kind wilde ik graag analiste worden. Het leek me heel spannend om van alles te onderzoeken in een laboratorium. Helaas moest ik de gemeentelijke HBS verlaten om geld te verdienen voor ons gezin. Het was een moeilijke tijd. Na een lang ziekbed stierf mijn vader toen ik 18 jaar was en woonde ik alleen met mijn moeder. Naast het werk heb ik op enig moment wel de studie weer opgepakt. Ik haalde mijn middenstandsdiploma, praktijkdiploma boekhouden en maakte de HBS af. Mijn eerste echte baan was bij de Nederlandsche Seintoestellen Fabriek in Hilversum (later werd dat Phillips). Ik verdiende toen 104 gulden per maand (nu € 47,=). Ik weet nog goed dat mijn moeder niet kon geloven dat ik zoveel zou verdienen!”
Na de N.S.F. ging ze aan het werk bij Romax, een bedrijf in auto-uitlaten. Daar was ze verantwoordelijk voor de inkoop en verkoop van de uitlaten en andere auto-onderdelen. Willem Rooy, haar baas was maar wat blij met Marlene. “Ik was de enige vrouw in de auto-uitlatenwereld destijds, ik wist écht alles van uitlaten. Er was een moment dat ik een groot aantal achterdempers voor de Ford Taurus M12 kon kopen. Toentertijd deed je anderhalf jaar met een uitlaat, dat was niet zoals nu. M’n baas Willem zei toen tegen me: “Meid, heb je niet veel teveel besteld?” “Nou, zei ik, dat weet ik nog zo net niet”. Een week later belde de Ford importeur op, hij was zonder achterdempers komen te zitten, of wij ze nog hadden. Zo verkocht ik ze net zo snel als dat ik ze gekocht had. Alsof ik in de toekomst kon kijken”.
Liefde
In 1968 leerde Marlene haar grote liefde kennen, Ruurd van der Brugge. Een zeeman met een wilde bos haren en een snor, ze viel als een blok voor hem.
“Ik was samen met mijn vriendin Willy op wintersport in Filzmoos, Oostenrijk, toen ik Ruurd, jullie vader, leerde kennen op een officieel dansfeest waar ook de Burgemeester van Filzmoos en zijn vrouw aanwezig waren. Het was échte liefde en exact 11 maanden later trouwden we. Inmiddels al bijna 53 jaar geleden.
In 1971 raakte ik zwanger, we waren enorm gelukkig met dit heuglijke feit. Helaas ging het na 7 maanden zwangerschap mis. Ruurd zat toen nog op zee en moest terugkomen uit Tampa, Florida. “Het was een moeilijke tijd. Ruurd moest weer terug de zee op en in die tijd werd er eigenlijk geen aandacht besteed aan je gevoelens bij het misgaan van een zwangerschap. ‘Kop op, het leven gaat door’, dat was wat je te horen kreeg. Ik ben van nature een doorzetter en dus ging ik door. Maar natuurlijk heeft zoiets wel impact op je. Toen het in 2019 mogelijk werd om ook doodgeboren kindjes te erkennen, hebben we niet lang na hoeven denken en officieel Miranda kunnen inschrijven in het bevolkingsregister. Het was heel mooi dat we dat na al die jaren toch nog hebben kunnen doen en daarmee haar bestaan extra betekenis hebben kunnen geven. “
Haar man zat op zee en zelfstandig als ze was stond Marlene haar mannetje. Ze deed een opleiding ‘Creatieve handvaardigheid’ en ging emailleer les geven. Een mooie manier om mensen te ontmoeten en zo wat gezelligheid op te doen en vrienden te maken.
Toen Ruurd uiteindelijk een baan aan de wal kreeg, settelde het stel iets meer in hun woonplaats Heiloo. Het geluk was aan hun zijde en in 1973 raakte ze weer zwanger en in december van dat jaar kwam dochter Sacha ter wereld. “Het krijgen van een kind veranderde me wel. Ik werd zorgzamer, maar ook angstiger, omdat je bang bent dat je kind iets overkomt. Ik heb mijn kinderen altijd willen beschermen voor harde, gemene mensen. Ik genoot van het prille moederschap, het was natuurlijk prachtig, ondanks de slapeloze nachten die Sacha ons bezorgde.
In 1977 werd het gezin gecompleteerd met de geboorte van Josine Jitske. “Ik heb ervan genoten jullie te zien opgroeien tot de onafhankelijke en gezellige vrouwen die jullie nu zijn. Ik ben altijd trots op mijn meiden.”
Geluksmomenten
Het gezin verhuist van Heiloo naar Leiden, van Leiden naar Tegelen en uiteindelijk komen ze in Loosdrecht te wonen. Terug in de regio waar Marlene geboren en getogen is. Ze werkt bij het Cursusproject, geeft veel creatieve lessen waar ze enorm van genoot.
“Ik kom nog geregeld mensen tegen, zelfs ouder dan ikzelf, die nog steeds met plezier terugkijken op de leuke lessen die ik heb gegeven. Dat is natuurlijk leuk om te horen. En ook de kinderen die ik na schooltijd creatieve lessen heb gegeven. Dat neem ik nu mee met mijn kleinkinderen, lekker uitproberen en creatief zijn. Daar kan ik van genieten”.
Verschillende creatieve beurzen werden bezocht. Ze stond er zelfs om haar zelfgemaakte prachtige dozen te verkopen ze en nog steeds maakt ze af en toe een mooie doos voor haar vriendinnen. Andere mensen verrassen vindt ze heerlijk.
“Ja, die voorpret die ik heb is leuk. Speciaal voor iemand een doos maken en die persoon er blij mee kunnen maken zijn voor mij de kleine geluksmomenten in het leven. Of wanneer we mensen te eten krijgen, dan kan ik lekker een mooi menu samenstellen zodat we daar allemaal van genieten.”
Een unieke verschijning; lang, met duizenden sproetjes en een schaterlach, Marlene werd en wordt niet snel over het hoofd gezien.
“Met mijn 1,80m viel ik al snel op, zeker vroeger waren er nog weinig lange vrouwen en was er ook weinig vrouwelijke kleding in mijn maat te vinden in de winkels. Ook associëren veel mensen mijn lengte met kracht. ‘Oh Marlene is zo sterk, die kan dat wel aan, ze heeft geen hulp nodig’. Terwijl dat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Ik bied graag hulp aan, zo ben ik ook opgevoed, maar er waren genoeg mensen op mijn pad die mijn hulp voor lief namen en als het dan weer beter met ze ging, hoorde ik niets meer. Dat heeft me wel veel verdriet gedaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik wat behoudender ben, wat meer afstand bewaar en mezelf niet meer helemaal laat meeslepen in andermans sores.”
Vrijwilliger
Als vrijwilliger heeft Marlene veel betekent voor de plaatselijke tennisvereniging, bridgeclub, golfclub en nu het verzorgingstehuis in Loosdrecht. Van betekenis zijn en mensen blij maken is een rode draad in haar leven.
“Als ik aan de tennisvereniging denk, herinner ik me nog dat Open Jeugdtoernooi dat we organiseerden en waar ik de Wedstrijdleider van was. Wat voor groot succes dat was en hoe blij de kinderen waren dat ze altijd minimaal twee wedstrijden mochten spelen, de échte eerste ronde en als ze verloren nog een verliezersronde. Waar ze dan ook gewoon door konden stomen naar de finale, voor de verliezers dan wel maar ze voelden zich dan toch winnaars!”
“Ik liep vele jaren later op een Gezondheidsbeurs waar ik werd aangesproken door een jongeman: “Mevrouw, komt u uit Loosdrecht? Ja, zei ik. Hij zei: “Ik heb toch zulke goede herinneringen aan u. Ik dacht: “Wat krijgen we nu? “U organiseerde toch dat Open Jeugdtoernooi? Ja, zei ik. “Daar heb ik zoveel plezier beleefd, het was echt een fantastisch toernooi. Dat we cheques ontvingen die we dan bij de Rabobank in konden wisselen, dat was echt een feest!”
Waar mensen haar lengte weleens met kracht verwarren en Marlene soms niet zo zou op willen vallen, is het dus tegelijk ook wel leuk om herkend te worden, omdat je je hebt laten zien zoals je bent: een vrouw die graag leuke dingen regelt voor andere mensen, omdat ze het de ander gunt. En die jongeman van het tennistoernooi is haar dus nooit vergeten.
Corona
Corona heeft de wereld op zijn kop gezet. Ook Marlene heeft veel uitdagingen ervaren. Als iemand die in de risicogroep zit, was ze aardig aan huis gekluisterd en dat was niet altijd inspirerend.
“We waren echt op elkaar aangewezen, Ruurd en ik, en dat was wel wennen. Onder normale omstandigheden zijn we beiden nog lekker actief. Ik golf en speel Mahjong met vriendinnen en hij golft met vrienden of gaat lekker zijn eigen gang. Nu zaten we op elkaars lip en zagen we naast elkaar niemand. Natuurlijk kunnen we online via Zoom verjaardagen vieren, maar op onze leeftijd is dat toch minder vanzelfsprekend. Mensen zijn angstig en zoeken elkaar minder op dus er is minder sociaal contact. Dat vond ik wel erg moeilijk. Gelukkig zijn we inmiddels gevaccineerd en hoop ik dat het ‘normale leven’ weer een beetje terug komt.”
“De jus van het leven zit ’em in ervaring. Door diepe dalen gaan en dan weer opstaan. Dankbaar zijn voor het verleden en datzelfde verleden aanwenden tot een kunst. De kunst van het genieten en leuk oud worden. Dat leuk ouder worden is in tijden van Corona wel meer een uitdaging. Ik heb me er best rot en verdrietig onder gevoeld. Gelukkig geniet ik van de kleine dingen zoals de bezoekjes die inmiddels weer mogen, lekker koken en het kopje koffie in de zon.”
Dromen
Haar toekomst, daar staat ze niet teveel bij stil. Het kan nog een jaar zijn, vijf jaren of misschien wel twintig. Gelukkig weten we dat niet en Marlene blijft ondernemend en wil graag leuke dingen doen.
“We blijven actief, golfen veel, gaan ook nog wel golfen in het buitenland, lekker een weekendje weg. Ook hebben we af en toe gezellige avondjes met vrienden, dan zoek ik nieuwe recepten uit en gaan we eten en daarna lekker bridgen. Mijn kinderen en kleinkinderen zien we geregeld en daar kan ik ook van genieten.
Dromen heb ik niet echt maar het zou fijn zijn als we een mooi appartement kunnen vinden waar we ons net zo thuis voelen als hier. En nog een keer een cruise maken met de hele familie, alle kinderen en kleinkinderen, dat zou ik leuk vinden. Tijd met elkaar doorbrengen, herinneringen maken, dat is wat ik nog veel wil doen.”
We ronden het interview af met een heerlijk kopje thee, buiten regent het pijpenstelen maar het verhaal is compleet. We kijken terug op het bewogen leven van Marlene, vol pieken en dalen, zonneschijn en regenbuien. We zien een Supervrouw die zich staande heeft gehouden door haar doorzettingskracht, optimisme en liefde voor haar gezin en familie. En we hopen als dochters van deze Supervrouw natuurlijk nog minstens 20 jaar samen nieuwe herinneringen te mogen maken!