Kies je eigen weg, no matter what!
Ze werd opgevoed onder het motto: wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Maar Paula bewees het tegendeel. Ze werd zelfs meer dan een kwartje, volgde haar hart en wat ons betreft is ze goud waard! Thuis in Winschoten, waar ze geboren en getogen is, spraken we met deze supervrouw over haar leven. Een interview over geluk, verdriet en het kiezen van je eigen weg.
Paula Smit | 54 jaar | Getrouwd met Gerard | Moeder van 2 zonen en 2 stiefzonen | oma van 3 kleinkinderen | Directiesecretaresse
In 5 woorden: Eerlijk | grappig | doorzetter | dramaqueen | goede moeder (aldus haar grote liefde Gerard)
Symbool voor jou: Happinez. Ja, met een Z, want het is mijn happinez. Iedereen heeft zijn of haar eigen happiness en dit is mijn Happinez
Guilty pleasure: Die heb ik niet. Ik ben op een leeftijd dat ik me niet meer schuldig voel over een pleasure
Superkracht: ik zou willen toveren, magie!
Welk advies heb je voor andere supervrouwen: Denk voor jezelf, maar laat de rede je niet afleiden van je intuïtie.
Vreemde eend
Paula komt uit een groot gezin en heeft als kind al snel in de gaten dat de wereld een mooie plek is, maar dat de mensen die erin leven niet altijd leuk zijn. Dat je al snel anders bent dan de anderen wanneer je niet doet of bent zoals de rest.
“Ik ben van nature een heel blij persoon, ik was als kind dan ook vrolijk, nieuwsgierig en onbevangen. Ik wilde het leven onderzoeken en ontdekken. Het moment dat ik meer het besef kreeg van de buitenwereld was ook het moment dat mijn onbevangenheid veranderde. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen, er was weinig geld en mijn ouders hadden weinig tot geen opleiding genoten. Als kind ben je je niet bewust van de verschillen die er bestaan. Je bent leuk of je bent niet leuk, daar beoordeel je als kind anderen op. Maar op een gegeven moment kom je erachter dat de wereld anders is, dat je er niet bij hoort omdat je niet voldoet aan een bepaalde middenklasse, aan dat wat als normaal wordt beschouwd. Ik was sowieso al een vreemde eend in de bijt; heel klein, donker qua uiterlijk en ik kwam uit een uitzonderlijk groot gezin. En dat maakte me heel onzeker, want als kind en zeker als puber, wil je niets liever dan erbij horen en gewoon zijn.”
Als puber voelde Paula zich vaak onzeker, ze werd opgevoed onder het motto: ‘Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje’. Ook was ze anders dan de rest van haar broers en zussen. “Ik gedroeg me anders en werd constant aangesproken op mijn gedrag. Het blije karakter dat ik nu eenmaal heb, werd de kop ingedrukt, want dat paste niet bij ‘ons soort mensen’. Het was simpelweg niet toegestaan. Als kind wil je alles doen voor de liefde van je ouders, maar ik wilde ook bij de rest van de wereld horen en die zag er heel anders uit, vol gelukkige en blije mensen. Dat maakte me als puber erg onzeker. Ik leerde twee gezichten op te zetten en me constant aan te passen. Fake it till you make it. Nog steeds kan ik mij heel goed aanpassen aan de omgeving.
Journaliste
Waar we tegenwoordig al snel bezig zijn met welk beroep we uit willen oefenen, was dat voor Paula niet vanzelfsprekend. Haar weg was voor haar uitgestippeld en mocht zeker niet meer zijn dan wat haar ouders hadden gedaan.
“Als kind wilde ik graag journaliste worden. Ik vind het leuk om te schrijven en ben nieuwsgierig naar wat andere mensen drijft. Maar ik kom uit een tijd en omgeving waar het klassenverschil nog volop speelde. Mijn ouders waren arbeider en schoonmaakster en dus kon ik volgens hen gewoonweg geen verstand hebben. “Dit is wat wij doen, werd er min of meer gezegd, dus dit is ook jouw IQ.” Ik moest naar het Lager Voortgezet Onderwijs. Tijdens de eerste ouderavond zei de klassenleidster tegen mijn moeder: “Paula hoort hier niet, ze kan veel meer, je moet haar minimaal naar de MAVO sturen.” Maar mijn moeder besloot dat dat niet ging gebeuren, geen discussie mogelijk, punt uit. Na mijn middelbare school moest ik naar de MEAO. Ik vond er niets aan, dus na twee jaar ben ik gestopt.
Op mijn achttiende wilde ik niets liever dan het huis uit en op mezelf wonen maar dat was echt not done. Ik had het lef niet om daar tegenin te gaan, dus was de logische stap om te gaan samenwonen met mijn jeugdliefde. We kochten een huis en eigenlijk volgde ik de dromen en verwachtingen van anderen. Ik had nog niet de kracht er tegenin te gaan en voor mijn eigen weg te kiezen.”
Familie
Jong getrouwd en zo volwassen als Paula was, volgde ze de lijn die voor haar werd uitgestippeld. Ze wilde de wereld veroveren, maar er werd van haar verwacht dat ze klaar stond voor haar familie en hielp waar nodig.
“Mijn moeder was wat zwaar op de hand en zag overal beren op de weg. En als mijn broers en zussen problemen hadden dan werd ik gebeld en moest er naartoe als een soort mobiele eenheid. Soms was een goed gesprek genoeg, soms moest de portemonnee getrokken worden, omdat er geldgebrek was. Ik moest helpen maar tegelijk werd er voor mij bepaald wat ik wel mocht doen en wat ik niet mocht doen. Ik kreeg bijvoorbeeld te horen dat ik niet overal over mee mocht praten, want daar voelde mijn oudste zus zich niet goed bij. Toen ik een baan kreeg in een tijd waarin heel veel mensen werkloos waren, waaronder mijn oudste broer, mocht ik niet over mijn werk praten, want dat was niet goed voor hem. Toen mijn zusje thuiskwam na een ziekenhuisopname, knuffelde ik haar stevig en zei dat ik zo blij was dat ze er weer was. Achteraf werd ik daarvoor op mijn vingers getikt, dat was toch een tikkeltje te spontaan. Hoe ik ook mijn best deed om erbij te horen, het was altijd teveel, te weinig of te mooi. En dat mocht niet bij ons thuis. Begrijp me niet verkeerd, ik heb op zich geen slechte jeugd gehad, maar de manier waarop ik ben opgevoed heeft wel zijn sporen nagelaten.”
“Als ik toen toch wist wat ik nu weet, dan had ik toch mijn eigen weg gekozen en had ik me niet zo lang door Jan en alleman laten gebruiken.”
Veranderingen
Paula was en is een nieuwsgierige en optimistische vrouw en wanneer er zich mogelijkheden voordoen grijpt ze die aan. Ze nam niet altijd de makkelijkste weg, maar langzaamaan trotseerde ze de weerstand en ging ze beetje bij beetje meer haar eigen weg.
“Op het moment dat ik bij de krant ging werken als receptioniste, veranderde er iets in mij. In die omgeving waar veel vrijdenkers rondliepen en waar ik voor het eerst in mijn leven complimenten kreeg, veranderde mijn zelfbeeld langzaam. Ik begon boeken te lezen en kreeg steeds meer lef om mijn eigen pad te volgen. Toen ik hoorde dat mijn zwager reuma kreeg en mijn zus, zonder opleiding, de kost moest gaan verdienen, dacht ik bij mezelf: ‘Paula, je man is timmerman, als hij van de steiger valt, ben jij verantwoordelijk voor het brood op de plank. Je moet een opleiding gaan volgen.’ Ondanks dat mijn toenmalige man het daar helemaal niet mee eens was, ben ik het toch gaan doen. In die tijd kwam de adviseur van Scheidegger nog bij je thuis voor een gesprek. Waar ik dacht aan een opleiding tot administratief medewerker, overtuigde zij me ervan voor secretaresse te gaan. Wow, dat was echt wel iets groots in mijn wereld!”
Maar het grootste keerpunt, is mijn scheiding geweest. Toen ik wegging bij mijn man, heb ik duidelijk voor mijzelf gekozen. Wanneer je meer leest, met andere mensen praat, beter nadenkt over de situatie, dan neem je steeds meer afstand van sommige mensen. Het is geen makkelijk besluit geweest, ik nam afscheid van al het vertrouwde. Ongeveer tegelijkertijd met mijn scheiding, heeft ook een groot deel van mijn familie met mij gebroken, een ontzettend pijnlijke periode. Ik heb er nog steeds verdriet van dat zij niet achter mij konden staan toen ik mijn eigen pad koos. Wat dat betreft ben ik mijn wortels kwijt. Het heeft veel gedaan met mijn vertrouwen naar andere mensen toe. Het is een gevoel altijd afgewezen te zijn. Om die reden ben ik zoveel gaan lezen, om meer te begrijpen, om mijn familie beter te begrijpen en om te leren van andere inzichten. Je kan de cirkel doorbreken, maar je moet het wel zelf doen. Het is veel makkelijker om te blijven hangen in bitterheid en haatgevoelens. Ik heb er jaren en jaren overgedaan om over de breuk met mijn familie heen te komen. Over de dood van mijn moeder, het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen en dat ik niet op de rouwkaart genoemd werd. Het doet me nog zeer. De echte pijn gaat nooit weg, maar ik heb ik het wel een plek gegeven.”
Dromen
Paula heeft zelf geleerd wat ze waardevol vindt in het leven, waar ze goed in is en wat ze beter aan anderen over kan laten. Ze gunt iedereen dat voor zichzelf te ontdekken, laat je vooral niets aanpraten.
“Als ik mijn jongere ik een brief zou kunnen schrijven, dan zou ik willen zeggen dat dromen waarheid kunnen worden en dat je heel dicht bij jezelf moet blijven, volg je hart. Geloof in jezelf en geloof niet zomaar een ander. Een ander heeft niet het recht te zeggen dat je ergens te dom voor bent, daar mag je zelf achter komen. En ik ben echt te dom voor wiskundige raadsels, maar in sommige dingen ben ik ontzettend slim. Dat moet je zelf ontdekken. Ik zou mezelf ook willen leren om je eigen weg te gaan, zonder daarbij direct je familie kwijt te raken. Maar ook dat als mensen uit je leven verdwijnen, dit ook aan de ander kan liggen. Dit probeer ik mijn kinderen ook mee te geven. Ik probeer ze te beschermen tegen de eenzaamheid en het gevoel van niet begrepen te worden.”
Kleine teen-geluk
Geluk zit in de kleine dingen, iets wat Paula geleerd heeft door alles wat ze heeft meegemaakt, met vallen en steeds weer opstaan. Genieten van de mensen die van haar houden en waar zij van houdt.
“Dit alles heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben ik best gelukkig mee. Ik heb teruggevonden wat ik als kind al had; me tot in mijn kleinste teen blij kunnen voelen. Gewoon, als mijn make up gelukt is bijvoorbeeld, het hoeven geen hoogdravende dingen te zijn. Ik voel me super als ik achter de potten en pannen sta omdat iedereen komt eten, als mijn kleinzoon zegt dat ik de liefste oma ben van heel de wereld, maar ook als ik ’s avonds op de bank zit te lezen en mijn man me over zijn IPad heen aankijkt. Ik kan ontzettend genieten van kleine momentjes, met de honden ’s ochtends vroeg lopen en zien hoe Winschoten ontwaakt, hardlopen met Elvis op of gewoon een broodje pindakaas.
Het belangrijkste in mijn leven is mijn gezin en dat bedoel ik in de breedste zin van het woord. Mijn man, mijn kinderen, mijn stiefkinderen, mijn kleinkinderen, maar ook mijn zus met wie ik nog contact heb, haar kinderen, haar man en zijn kinderen. Iedereen die me lief is eigenlijk. Daarnaast vind het ik heel belangrijk dat ik bewust ben van mijzelf, van mijn goede kanten, maar ook van mijn fouten en beperkingen. Want dan sta je ook meer open voor anderen. Heb respect voor elkaar en geef iedereen de vrijheid te zijn. Al sta je een heel eind van mij af, het allerbelangrijkste is dat je bent wie je bent.”
Supervrouwen
Wanneer wij naar Paula kijken dan zien we een Supervrouw die leergierig is, het lef heeft ontwikkeld om voor zichzelf te kiezen en vol liefde is naar de mensen om haar heen. Wij zien een Supervrouw en zo voelt ze het zelf inmiddels gelukkig ook.
“Voor mij is een supervrouw eigenlijk iedere vrouw die iets overwonnen heeft, en wie heeft dat nu niet! Ik heb enorme bewondering voor vrouwen die een goede balans kunnen houden. Tussen alle rollen die we als vrouw hebben; dochter, zus, moeder, echtgenote, vriendin, werkneemster en niet te vergeten onszelf. Vaak slaat de weegschaal uit naar één kant. De juiste balans te houden, is een hele uitdaging. Ik ken zelf veel supervrouwen. Mijn zusje, die vaak in gevecht was met depressiviteit maar dat toch overwonnen heeft. Mijn schoonzus, al ben ik het niet altijd met haar eens, is op sommige vlakken een voorbeeld. Mijn schoondochter, zo’n fijn mens en relaxte moeder. Er zijn ook veel vrouwen van wie ik geleerd heb, vrouwen die hun hart volgen en daarvoor hun leven omgooiden, vrouwen die met oprechte aandacht naar anderen kunnen luisteren, vrouwen die zich blijven ontwikkelen.”
Vrede
Uitdagingen, diepe dalen en zeker ook veel mooie hoogtepunten typeren het leven van Paula. Een inspiratiebron voor andere vrouwen, een vrouw met spirit, liefde en humor, een self-made vrouw waar ze trots op mag zijn.
“Ik zit lekkerder in mijn vel dan ik ooit heb durven dromen, ik heb rust gevonden met mijzelf en met mijn verleden, ik heb het idee dat ik in mijn gouden jaren zit. Ik wil de rest van mijn leven bij Gerard blijven, want niet iedereen heeft het geluk elke dag thuis te komen bij de liefde van zijn of haar leven. Mijn kinderen zijn gezond en gelukkig in wat ze doen. Eigenlijk leef ik mijn droom en ik hoop dat deze nog lang zal duren. Ik zie mezelf voor me als een oude, wijze vrouw met lang grijs haar die op haar blote voetjes in een kaftan rondloopt in haar huis dat altijd een thuis biedt voor haar kinderen en kleinkinderen. Ik hoop dat de mensen om mij heen weten hoeveel ik van ze hou en dat ze mij, als ik er niet meer ben, zullen herinneren als een liefdevol iemand met spirit, humor en wijsheid.
Mijn ultieme wens is dat wanneer de dag komt dat ik doodga, ik vrede heb met mijn leven. Dat ik kan zien wat fout ging, wat goed ging en dat ik daar vrede mee heb. Ik vind het leven heerlijk tot aan de allerlaatste snik!”
** Disclaimer:
Hoewel het verhaal van deze Supervrouw in zijn geheel waargebeurd is, zijn de namen om privacy redenen veranderd. Dit neemt niet weg dat de Supervrouw die wij geïnterviewd hebben een fantastische Supervrouw blijft, die na genoeg weerstand en trauma haar eigen pad heeft gekozen waar ze enorm trots op mag zijn!
Deel het verhaal van Paula ter inspiratie
Wil je meer interviews lezen, kijk dan hier:
